ကၽြန္မေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္… သူဟာကၽြန္မရဲ႕ပထမဆံုးရည္းစားမၿဖစ္ခဲ့သလို ေနာက္ဆံုးရည္းစားလည္း မဟုတ္ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ အခ်စ္ဆံုးခ်စ္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္… အခုထိလည္းၿဖစ္ေနဆဲပါပဲ…
၃ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ စဥ္းစားလိုက္ရင္ သူကၽြန္မေပၚအႏိုင္က်င့္ခဲ့တာ၊ တန္ဖိုးမထားခဲ့တာ၊ တရားမမွ်တခဲ့တာ၊ သစၥာမရွိခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ… အဲဒါေတြအားလံုးကို သူသိသလို ကၽြန္မလည္းသိတယ္… ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘက္က အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ဖို႔အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘက္က သူ႔အမွားဆယ္ခုကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔အသင့္ၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္မသိခဲ့ဘူး…
သူကၽြန္မကိုထားခဲ့ဖူးတယ္… အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ… သူထားခဲ့တိုင္းလည္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေၿပာေနမိတယ္… ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး လက္မခံေတာ့ဘူးလို႔… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေနႏိုင္မယ္ထင္လား… သူ႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပန္လာဖို႔အတြက္ဖုန္းဆက္တိုင္း ကၽြန္မသူ႔ဖုန္းနံပါတ္ၿမင္တာနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြၿမန္ေနခဲ့တာ… ဒါေတြသူသိမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သူထြက္ခ်င္ရင္ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားႏိုင္ၿပီး သူဝင္ခ်င္ရင္အခ်ိန္မေရြးဖြင့္ဝင္လာႏုိင္တဲ့ တံခါးတစ္ခ်က္ၿဖစ္ေနခဲ့ေရာေပါ့…
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ရည္းစားဘဝမွာ သူကၽြန္မကိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္… ႏိုင္မွန္းမသိကို ႏိုင္ခဲ့တာပါ… ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ရွဳံးခဲ့တာေပါ့… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကၽြန္မရွဳံးခဲ့သလို သူ႔ကိုရွဴံးေစခ်င္လို႔ သူကၽြန္မကိုၿပဳမူသလိုမ်ဳိးေတြ ကၽြန္မၿပန္ဆက္ဆံဖူးတယ္… ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတယ္ရွင္… သူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရွဳံးခဲ့ေပမယ့္ သူရွဳံးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒါဟာကၽြန္မရဲ႕ဆံုးရွဳံးမွုလည္း ၿဖစ္ေနရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မဘဝဟာ သူဘဝထဲကို စီးေမ်ာေနခဲ့တာ…
ရည္းစားသက္တမ္းႀကာလာတာနဲ႔ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူးလို႔ ေၿပာႀကတဲ့သူေတြကို ကၽြန္မရယ္ခ်င္လိုက္တာရွင္… အခုခ်ိန္ထိ သူကၽြန္မလက္ကိုကိုင္ရင္ေတာင္ ကၽြန္မရင္ခုန္ေနတုန္းပါ… ေနာက္ဆံုး သူ႔ကိုယ္သင္းန႔ံေလးရေနရင္ေတာင္ ကၽြန္မရင္ေတြခုန္လာမိတာ…
ကၽြန္မကိုသူထားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ေနာက္ရည္းစားေတြထားၿဖစ္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူး… လက္ကိုင္ေပြ႕ဖက္တာကအစ ကၽြန္မအတြက္ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးတစ္ခုၿဖစ္ေနခဲ့တယ္… အဆိုးဆံုးကေတာ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေၿပာရတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ… ကၽြန္မပါးစပ္ကေန ေၿပာထြက္ဖို႔ ကၽြန္မသိပ္အခ်ိန္ယူရတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ သူမ်ားကိုပါ လိမ္မိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိလို႔ေလ… အခ်ိန္ေတြ ႀကာလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မရင္ထဲမွာ လက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္လို႔ ေသခ်ာလာခဲ့တယ္… ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူကလည္း ကၽြန္မကိုတကယ္မခ်စ္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပန္တယ္… ဒီအေႀကာင္းေတြ စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ဘတ္က စူးစူးဝါးဝါးနာက်င္တဲ့ေဝဒနာကို ခံစားရတယ္ရွင္္… အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကာသြားႀကာသြားေပါ့ေလ…
သူနဲ႔ပက္သက္ရင္ ကၽြန္မက သဝန္ေႀကာင္တတ္တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ၿဖစ္ခဲ့ေသးတယ္… တစ္ၿခားသူေတြအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး… ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ေလ သဝန္တိုမိေလပါပဲ… ဘာေႀကာင့္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မလည္းမသိဘူး.. တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီသဝန္တိုတဲ့ ကိစၥေႀကာင့္ပဲ သူနဲ႔ကၽြန္မ ခဏခဏၿပႆနာတက္ဖူးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မသူ႔ကို သိပ္ခ်စ္လို႔ပါဆိုတာ သူသိေစခ်င္လိုက္တာရွင္…
ကၽြန္မဘဝမွာ ဘယ္အရာကမွ အခ်ိန္ႀကာႀကာ စိတ္ဆင္းရဲေစၿပီး အခ်ိန္ႀကာႀကာ မ်က္ရည္မက်ေစခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူထားခဲ့လို႔ ၂လနီးပါး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ငိုခဲ့ရဖူးတယ္… သူကၽြန္မဆီၿပန္လာတဲ့အခ်ိန္ႀကေတာ့လည္း ဒီလူဟာငါ့ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ခဲ့သူပါလားလို႔ေတာင္ ကၽြန္မေတြးမိဖို႔ သတိမရခဲ့ပါဘူး… အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ရႊြင္ဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနခဲ့လို႔ေပါ့…
ကၽြန္မေလ သူစိတ္ဆိုးေအာင္၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ေအာင္၊ စိတ္ကုန္သြားေအာင္လို႔ ဘယ္လိုစကားကိုမွ မေၿပာၿဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္… သူစိတ္ကုန္ၿပီး ကၽြန္မကိုထားသြားမွာကို ကၽြန္မေသေလာက္ေအာင္ေႀကာက္လို႔ပါ… ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေလေလ ဆံုးရွဳံးရမွာကို ေႀကာက္မိေလေလပဲ…
သူကကၽြန္မရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကို မၿဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ သူရွိေနရင္ အရာရာၿပည့္စံုေနတယ္လို႔ ကၽြန္မခံစားရတယ္… ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႔ဘက္ကဘာအားေပးစကားမွ သိပ္မေၿပာေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မအားငယ္ေနခ်ိန္မွာ သူအနားမွာရွိေပးေနရံုနဲ႔တင္ ကၽြန္မသူ႔ကိုေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးခဲ့ပါဘူး
ကၽြန္မနဲ႔သူနဲ႔ဆိုရင္ ကၽြန္မကအသက္နည္းနည္းပိုႀကီးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကၽြန္မသူ႔ကိုကေလးတစ္ေယာက္လို ခၽြဲႀကည့္တယ္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြမွာ ရွိေနၿပီးသားၿဖစ္တဲ့မိခင္စိတ္ေႀကာင့္ အဆင္မေၿပတာေတြ႕ခဲ့ရင္ အေမတစ္ေယာက္ အစ္မတစ္ေယာက္လို ေၿပာမိၿပန္တယ္… ကၽြန္မကသူ႔အတြက္ဆိုရင္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ၿပည့္စံုတဲ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္တယ္… ၿဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္… တစ္ခါတစ္ေလမွာ သူဒါေတြ နားလည္ခဲ့ရင္ ၿမင္ႏိုင္ခဲ့ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္...
သူ႔ကိုေလ အသိစိတ္ေတြဝင္ပါေတာ့ကိုရယ္လို႔ေၿပာခ်င္တဲ့ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရစိတ္ေတြလည္း ကၽြန္မဆီမွာ မႀကာခဏဝင္လာခဲ့ဖူးတယ္… ကၽြန္မနဲ႔ပက္သက္ရင္ သူ႔ဘက္က ဘယ္တုန္းကမွ ေလးနက္ပံုမၿပခဲ့လို႔ပါ… ကၽြန္မဘက္က သိပ္ၿပီးေလးနက္လြန္းေနတာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားၿပီးဆံုးမပါတယ္… သိပ္ၿပီးမေလးနက္ဖို႔… ဒါေပမယ့္ မၿဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး… သူနဲ႔ပက္သက္ရင္ အရာရာတိုင္းမွာ ကၽြန္မေလးနက္မွုေတြ ရွိေနခဲ့တယ္… ကၽြန္မကသူ႔ကို ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးအတြက္ ရည္းစူးထားၿပီးေနၿပီကိုး…
ကၽြန္မမွာေလ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ထဲကိုဝင္ႀကည့္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားတစ္ခုရခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲရွင္… အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္မပထမဆံုးဝင္ႀကည့္ၿဖစ္မွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကိုပါပဲ… ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္သာ၃ႏွစ္ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္… သူကၽြန္မကို ခ်စ္မခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္မအခုထိ မေသခ်ာေသးလို႔ပါပဲ… သူကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုသိလာရတဲ့တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မဝမ္းသာလြန္းလို႔ ကမၻာႀကီးေရာ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြေရာ ခဏေလာက္ေတာ့ ရပ္သြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္…
ကၽြန္မနဲ႔သူနဲ႔ေဝးရဖို႔ကို ကၽြန္မဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားရဲခဲ့ဘူး… ခြဲႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မသိတယ္… ကၽြန္မ မသိတာက သူနဲ႔ေဝးရဖို႔အတြက္ ကၽြန္မဘယ္အခ်ိန္မွာမွ အဆင္သင့္ၿဖစ္မယ္ဆိုတာကိုပါ… ေသခ်ာပါတယ္ရွင္… ဘယ္ေတာ့မွ ၿဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး… ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မသူ႔အေပၚထားတဲ့အခ်စ္က ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရူးမိုက္ခဲ့တဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ဘဝလံုးဘယ္ေတာ့မွ ေရာ့လည္းမသြား ေၿပာင္းလည္းလို႔လည္းမသြားႏိုင္တဲ့ တည္ႀကည္ေလးနက္တဲ့အခ်စ္တစ္ခုၿဖစ္ေနလုိ႔ေပါ့…
တကယ္ေတာ့လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ အႏုပညာရပ္တစ္ခုပါ… ပါဝင္သင့္တဲ့အရာအားလံုးပါဝင္ေနရသလို ပါဝင္မွုေတြ အခ်ိဳးက်ဖို႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္… ခ်စ္သူႏွစ္ဦးမွာ ဒီထက္အေရးႀကီးတဲ့အရာကေတာ့ ကိုယ္ေပးတာနဲ႔သူလိုအပ္တာ၊ သူေပးတာနဲ႔ ကိုယ္လိုအပ္တာ၊ ေနာက္ဆံုး သူ႔အခ်စ္နဲ႔ကိုယ္အခ်စ္ ထပ္တူက်ဖို႔ပါ… ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ေတြ ကၽြန္မအခ်စ္နဲ႔ထပ္တူက်လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ပဲ…………………………………………
No comments:
Post a Comment