ဘာမွ...

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး... ဘာမွမတင္ၿဖစ္တာႀကာတာနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ဆားခ်က္လိုက္တဲ့သေဘာပါ... ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ေလွ်ာက္ေရးထားတာဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့ :)



ဘာမွ

ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ေတာင္းဆိုဖို႔ေလာက္ထိ
ငါ့မွာအားမရွိခဲ့သလို
အထီးက်န္မွုကို တြန္းဖယ္ဖို႔ေလာက္လည္း
မစြမ္းသာခဲ့…

ေရာင့္ရဲမွုကို
ေရလဲလိုသံုးရင္း
ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးကေတာ့
ညစ္ေထးလ်က္ေပါ့…

တစ္ခါတစ္ခါႀကေတာ့
ငါ့ရဲ႕ညေတြမွာ
လကေတာင္သာဖို႔
ၿငင္းဆန္ေနၿပန္တယ္…

ေက်ာၿပင္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ေငးႀကည့္ရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္လို႔
ေနာက္လွည့္လိုက္မိတယ္…

ေပါက္တဲ့ႏွဖူး
မထူးရင္လည္း
ဖိနပ္ပါးေအာင္
ငါဆက္သြားလိုက္ပါေတာ့မယ္…။

ေခါင္းေလးေမာ့ပါဦး

ဒီေန႔ဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိဘူး… ပို႔စ္အသစ္တစ္ခုခု အရမ္းတင္ခ်င္ေနခဲ့တယ္… တကယ္တမ္းကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စကားေတြေၿပာၿပီး ရင္ဖြင့္ခ်င္ေနခဲ့တာပါ… ဒါေပမယ့္လည္း အနားမွာရွိေနတဲ့သူေတြအားလံုးက ၿပသနာအသီးသီးနဲ႔ေလ… အဲ့ေတာ့လည္း သူတို႔ကိုပဲ အားေပးစကားေၿပာရင္းနဲ႔ ကိစၥဝိစၥအဝဝကို ေၿဖရွင္းေပးေနမိတာ… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကိုယ့္အေႀကာင္းကိုယ္စဥ္းစားတာထက္ သူမ်ားေတြၿပသနာေၿဖရွင္းေပးရင္း ႀကည္ႏူးရတာ ပိုေနလို႔ေကာင္းလို႔ပါ…

ကိုယ့္ Blog ကိုယ္ၿပန္ႀကည့္လုိက္ေတာ့ အခ်စ္အေႀကာင္းေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္… အခ်စ္အေႀကာင္းေတြပဲ ေရးေနလို႔ ဒီေကာင္မေလးက တစ္ၿခားဘာၿပသနာမွ မရွိဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔… ရွိပါတယ္… ဒါေပမယ့္ စာနဲ႔ခ်ေရးဖို႔ေနေနသာသာ စဥ္းစားခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိလို႔ မေရးၿဖစ္ေသးတာပါ… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အခါအခြင့္သင့္သလို ေရးၿဖစ္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္…

ကဲ… ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားၿပီး ဘာေရးရမွန္းကိုမသိလို႔… သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္အရင္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္… လွိဳင္ဦးေမာ္ဆိုတာပါ… အေခြကလည္း ထြက္ခဲ့တာ ႀကာပါၿပီ… ဒါေပမယ့္ အခုမွ ၿပန္နားေထာင္ၿဖစ္ရင္းနဲ႔ ၿပန္ႀကိဳက္လာလုိ႔ အားလံုးကို Share လုပ္ပါတယ္… ထံုးစံအတိုင္း Mp3 လိုခ်င္ရင္ေတာ့ kisspurple@gmail.com ကို request လုပ္ေပါ့ေနာ္…

သီခ်င္းေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္… တစ္ခုခုေတာ့ ရမွာပါ… ပံုမွန္နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းကြာမလားပဲ… သူက Alternative ဘက္နည္းနည္းသန္းတာကိုး…



ဘယ္လိုေနလဲသီခ်င္းေလး ? အားလံုးႀကိဳက္ႀကမယ္ေတာ့ ထင္ပါတယ္…

တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သီခ်င္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုး ႀကားခံနယ္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေအာင္သြယ္ေတာ္ေကာင္းေတြ ၿဖစ္ဖူးခဲ့ႀကတယ္ရွင့္…

မသိၿခင္းမ်ားႏွင့္ ေလာကႀကီး

ပို႔စ္မတင္တာလည္း ႀကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အသစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္… ဒီေန႔ရုပ္ရွင္ႀကည့္ၿဖစ္ရင္းနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေရးဖို႔ၿဖစ္လာတာပါ… ပံုမွန္အားၿဖင့္ကၽြန္မ ၿမန္မာကားေတြမႀကည့္တတ္ပါဘူး… ဖန္တရာေတေနတဲ့ ခ်စ္ကြဲညားဇာတ္လမ္းေတြ… မရယ္ရတာကို အတင္းကလိထိုးၿပီး ရယ္ခိုင္းတဲ့ ဟာသကားေတြ… ဘယ္ေတာ့မွလည္း လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကားေတြ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တယ္ကြာလို႔ တစ္ခြန္းတည္းေၿပာေၿပာေနမိတတ္လို႔ ၿမန္မာကားေတြ မႀကည့္ၿဖစ္ေတာ့တာပါ…

ဒါေပမယ့္ ၿခြင္းခ်က္ေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ… Satori Production ကထုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဆို ကၽြန္မႀကည့္ပါတယ္… သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားေသာအားၿဖင့္ ႏုိင္ငံၿခားဇာတ္လမ္းတစ္ခုခုကို အေၿခခံၿပီးရုိက္တာမ်ားပါတယ္… ဒါေပမယ့္ တိုက္ရိုက္ႀကီး ၿမန္မာမွုၿပဳလိုက္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕အားထုတ္မွုကို ခ်ီးက်ဴးမိတာလည္းပါပါတယ္… ေနာက္ၿပီးသူတို႔သံုးတဲ့ System ေတြ… Equipment ေတြ… အဓိကကေတာ့ Sound System နဲ႔ သံုးသြားတဲ့ Music ေလးေတြပါ… အဲ့ဒါေတြက ပံုမွန္လုပ္ေနႀက တစ္ၿခားသူေတြရဲ႕ Artwork ေတြနဲ႔ အရမ္းကြာပါတယ္… ထားပါေလ… ဆက္ေၿပာရင္ ကၽြန္မ Satori အတြက္ Marketing ဆင္းေပးေနတယ္ ထင္ႀကဦးမယ္…

ဒီေန႔ႀကည့္ၿဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းနာမည္က “သူ” တဲ့… အရူးတစ္ေယာက္အေႀကာင္းပါ… သူ႔ကိုသူ Superman လို႔ထင္ေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ေပါ့… တစ္ၿခားစိတ္မမွန္တဲ့ Character ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုခြဲၿခားပစ္လိုက္တာက သူ႔မွာ Environmentalist တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိလိုရွိေနတာ… ကၽြန္မကလည္း အခုတေလာ Sustainable Tourism အေႀကာင္းေလ့လာရင္းနဲ႔ Environment Saving ဘက္ကို ပိုၿပီးအားသန္ေနမိတာဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ပါတ္သတ္ၿပီး သူမ်ားေတြရတာထက္ ကၽြန္မက ရသတစ္ခုပိုရမလားပဲ…



အဲ့ဒီ Superman က သူကမၻာႀကီးနဲ႔ လူသားေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ကူညီတယ္ေပါ့ေလ… လူသားေတြကို Environmental Issue ေတြ ေၿပာၿပတယ္… ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ဖုိ႔ စီးရံုးတယ္… သူက အၿမဲတမ္း အကူအညီလိုတဲ့သူေတြ႕ရင္ ကူညီဖို႔အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳးေပါ့… ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ေတာ့ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင့္ သူရဲဖမ္းခံရတယ္… အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳပ္ကၿပန္လြတ္ဖို႔အတြက္ သူ႔မွာစိတ္ေရာဂါရွိပါတယ္ဆိုတာ ေထာက္ခံခ်က္ၿပရေတာ့တာေပါ့… ဒီလိုနဲ႔ သူအခ်ဳပ္ကလြတ္လာေတာ့ စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုကို ၿပန္ေရာက္သြားတယ္… ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ Superman အဆြဲ ကၽြတ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့… သူ႔ရဲ႕ က်န္ရွိတဲ့ဘဝကို ဘယ္လိုဆက္ၿပီး ၿဖတ္သန္းသြားမယ္ထင္ႀကလဲ… (သိခ်င္ ဝယ္ဖတ္ တစ္က်ပ္ တစ္က်ပ္ပါ :P)

အဲ့ဒီအေႀကာင္းကို တစ္ခါတုန္းက ေမေမနဲ႔ စကားေၿပာခဲ့ႀကဖူးတယ္… ကၽြန္မတို႔ အိမ္နားမွာ စိတ္မမွန္တဲ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္… သူက တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ပါ… အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ စိတ္ေဖာက္ၿပားသြားခဲ့ရတာပါ… ဆရာဝန္ဆိုတည္းက သူ႔ရဲ႕လူေနမွုအဆင့္အတန္းလည္း မနိမ့္လွပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက သူ႔အတြက္ အေရးမွမႀကီးေတာ့ဘဲ… သူ႔မွာ အၿမဲဝတ္တတ္တဲ့
အက်ၤ ီတစ္ထည္ နဲ႔ ပုဆိုးတစ္ထည္ပဲ ရွိပါတယ္… ဖိနပ္မပါဘဲေလွ်ာက္သြားတတ္တယ္… ေဆးေပါ့လိပ္ကို ပါးစပ္မွာခဲလို႔ေပါ့… သူလိုပဲ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုႀကေနတတ္တယ္… စိတ္ပါရင္ သူလူေတြကို ကူညီမယ္… ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီးသြားတတ္တဲ့သူ႔ကို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စုတ္တသပ္သပ္… တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းတရွဳံ႕ရွံဳ႕ေပါ့…

ကၽြန္မအေမကေတာ့ ဆိုလာတယ္… အဲ့ဒီသူကိုၿမင္ရတာ သနားလြန္းလို႔ ေဆးကုေပးခ်င္တယ္တဲ့… အေမက တကယ္ကို ေလးေလးနက္နက္ေၿပာလာလို႔ ကၽြန္မလည္း စဥ္းစားမိတာပါ… မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔… ဒီကိစၥက သူတို႔အိမ္ကအိမ္သားေတြ သေဘာတူဦးမွ ၿဖစ္တဲ့ကိစၥကိုး… ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔ေတြလည္း ခ်မ္းသာႀကပါတယ္… ကုမယ့္ဆို ဘာမွစဥ္းစားစရာမလိုဘဲ ကုေပးႏုိင္ႀကတဲ့သူေတြပါ… အဲ့ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က ေဆးကုေပးမယ္ဆိုတာကို လက္ခံႏုိင္ႀကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ မထင္ဘူး…

ေနာက္တစ္ခုက အခုခ်ိန္မွာ သူကစိတ္မမွန္လို႔သာ သူ႔ဘဝႀကီးမွာ ေနေပ်ာ္ေနတာ… သူသာ ေနၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့ရင္………..?
တစ္ခါတုန္းက လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာဝန္အလုပ္ကိုလည္း ၿပန္လုပ္လို႔မရေတာ့မွာ အမွန္ပဲ… ဘယ္သူက ယံုႀကည္စြာလာကုမလဲ? သူ႔မွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာမယ္… ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုဆက္ခန္းသြားရမယ္ဆိုတာ သူေတြးလာမယ္… မၿဖစ္ႏုိင္တာေတြ မ်ားလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူစိတ္ဓါတ္က်လာမယ္… ဒါမွမဟုတ္ သူဟာ သူ႔အတြက္ေရာ သူ႔ေဘးကသူေတြအတြက္ပါ လူပိုတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္လို႔ ခံစားလာရမယ္… သူအရင္လို ေပ်ာ္ဦးမွာလား? သူအရင္လို ေလာကႀကီးမွာ ေနခ်င္ဦးမွာလား?

အဲဒါေႀကာင့္… စဥ္းစားမိပါတယ္… တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမွုလိုအပ္သလို တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြႀကေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းေလးထားလိုက္ရင္ ပိုၿပီးအံဝင္ခြင္ႀကၿဖစ္ေနမလားပဲ…

ကၽြန္မက လူေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္… သူဘယ္ေလာက္ ေအာင္ၿမင္တယ္… ဒါမွမဟုတ္ သူဘယ္ေလာက္ ပညာတတ္တယ္… အဲ့ဒီအေပၚမွာ မတုိင္းတာပါဘူး… ကိုယ္မေသခင္အခ်ိန္ေလးမွာ တတ္အားသေလာက္ ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ လူသားဆန္စြာ အက်ိဳးၿပဳသြားႏုိင္တယ္ဆိုတာေတြကိုပဲ ႀကည့္ပါတယ္…

ဒါေႀကာင့္ပဲႀကည့္ေလ… ဟို Superman ဆိုတဲ့သူတို႔… ကၽြန္မအိမ္နားက ဦးေလးႀကီးတို႔… သူတို႔ဘာကိုမွာ မသိႀကဘူးထားဦး… ပညာေတြတတ္ရက္နဲ႔၊ ပိုက္ဆံေတြရွိရက္နဲ႔ လူသားဆန္တဲ့အသိမရွိႀကတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕ထက္စာရင္ သူတို႔ေတြပိုၿပီး တန္ဖိုးထားခံရတယ္… ေနလို႔လည္း ေပ်ာ္တယ္… ေသလို႔လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္…

အင္း… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း… တစ္ခ်ိဳ႕ မသိၿခင္းေတြက ေလာကႀကီးကို ပိုမိုလွပေစသလားပဲေနာ္… ရွင္တို႔ေရာ ဘယ္လိုထင္ႀကလဲ?

ဒီညႏွင့္ သူဧ။္ေရာက္တက္ရာရာ

အစတုန္းကေတာ့ ဒီေန႔ ဘေလာ့ဂ္ကို update လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး… သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြဝင္ဖတ္ရင္း အင္တာနက္က ဂန္႔သြားတာနဲ႔ လုပ္စရာမရွိေတာ့လို႔ပါ… သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ မမီး (ႏုိင္းႏိုင္းစေန) နဲ႔ မစႏိုးတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြပါ… သူတို႔ဆီက ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ေလ့လာေနပါတယ္… အားလံုးကိုလည္း ႀကိဳၿပီး Inform လုပ္ပါတယ္… စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုခ်က္ေတာ့မွာပါ… စားခ်င္သမွ်ကိုလည္း ဆီေဘာက္စ္မွာ လာေၿပာႀကေပါ့… အိမ္လာမစားႏုိင္ႀကရင္ေတာင္ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ အားလံုးသေရက်ေအာင္တင္ေပးမယ္လုိ႔ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးသားပါ… :P

အခုတေလာ စာေမးပြဲေတြအတြက္ စာက်က္ေနရတာနဲ႔ အစားကိုဟုတ္တိပတ္တိလည္း မစားၿဖစ္ေတာ့ဘူး… အရင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမိုးနဲ႔ ေန႔တုိင္းနီးပါး ညစာအတူတူထြက္စားေနႀကပါ… အခုတေလာေတာ့ သူလည္း အလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ ညစာေတာင္အတူထြက္မစားရတာႀကာပါၿပီ… အဲ့ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းအိမ္မွာ ေထြေထြထူးထူးလုပ္မေနေတာ့ဘူးေလ… Apple Juice ေလးနဲ႔ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕စားၿပီးပဲ ေနလုိက္တာေပါ့… ကစ္တီ့ကိုေတာင္ ေၿပာၿဖစ္ပါေသးတယ္… ငါပိန္သြားၿပီလို႔…

တကယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ဟုတ္ေနတာပါ… ၄ ရက္ေလာက္ အစားမမွန္တာနဲ႔ ဘယ္ပိန္ပါ့မလဲ… ေနမေကာင္းလို႔ ၂ပါတ္ အစားမစားရတာေတာင္ ၂ ေပါင္ပဲက်တဲ့ကိစၥ… အဟင့္… မေၿပာပါနဲ႔… ဝိတ္အေႀကာင္းေၿပာရင္ စိတ္နာပါတယ္… ဟိုတစ္ရက္ကလည္း မၿမင္တာႀကာတဲ့ရည္းစားေဟာင္းက ေတြ႕ေတြ႕ၿခင္္းေၿပာသြားပါတယ္ “ ံHey, babe, you gained weight!!!!!”… ကဲ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္သာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္…

ထားပါေတာ့… အဲ့ဒီအေႀကာင္းကို ေမ့ထားၿပီး စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ကို စားခ်င္တာေတြ လုပ္စားပစ္မယ္… ဝယ္စားပစ္မယ္… ခ်က္ေကၽြးခိုင္းမယ္… အဟိ… စာေမးပြဲၿပီးရင္ဆိုၿပီး အားတင္းထားရတဲ့ Wish List ေလးရွိပါတယ္… ခရီးသြားဖို႔အစီအစဥ္ကေတာ့ လံုးဝကိုပ်က္သြားပါၿပီ… အတူတူသြားမယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ Personal Reason ေတြေႀကာင့္ပါ… ေသေရးရွင္ေရးဆိုေတာ့လည္း မတတ္သာပါဘူး… အၿပစ္တင္ေနေတာ့လည္း အပိုပါပဲဆုိၿပီး တစ္ေယာက္တည္းခရီးထြက္ဖို႔ကိုသာ စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္…

ရန္ကုန္ၿပန္ဖို႔စဥ္းစားၿပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၿပန္တြက္ႀကည့္တယ္… ဒီကိုစေရာက္တာ 16th august 2008 မွာ… 23rd January 2009 ကေန 16th February 2009 အထိ ရန္ကုန္ကို ၿပန္ပါတယ္… 22nd September 2009 ကေန 22nd October 2009 အထိလည္း ထပ္ၿပန္ပါတယ္… 2nd January 2010 ကေန 12th January 2010 တစ္ခါ… 7th February 2010 ကေန 25th April 2010 အထိတစ္ခါဆိုေတာ့…. အခု August မွာ ထပ္ၿပန္ခဲ့ရင္ အိမ္ကရိုက္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္… ဒါနဲ႔ပဲ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ရန္ကုန္ၿပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္  ဒီဇင္ဘာက်မွပဲၿပန္ပါေတာ့မယ္ေလ… ဟင့္…

ေႀသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္… ဒီေန႔ကံမေကာင္းဘူးသိလား…

အစကေတာ့ ကံေကာင္းၿပီထင္ၿပီး အေတာ္ေပ်ာ္ေနတာပါ… ဇာတ္လမ္းကဒီလုိ…

သူငယ္တန္းတုန္းက ႀကိတ္ေႀကြဖူးတဲ့အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္… (အဟိ… သူငယ္တန္းတည္းက အဲ့လိုမလြယ္တာ) :P မဟုတ္ပါဘူး… ဒါကဒီလုိရွိပါတယ္… သူငယ္တန္းတုန္းကေတြ႕ေတာ့ ဒီအကိုႀကီးမုိက္တယ္ေပါ့… ကေလးခ်င္းအတူ သူက အဆိုေတာ္ၿဖစ္ေနတာကိုး… (နာမည္ေၿပာလိုက္ရင္ လူတိုင္းသိမွာစိုးလို႔ မေၿပာေတာ့ဘူး) အသက္ကေလးရလာေတာ့ ပိုခိုက္လာတယ္ေပါ့ေနာ္

ဒီေန႔ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေၿပာေနရင္း အဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အကိုႀကီးနဲ႔က အသိေတြၿဖစ္ေနပါတယ္… သူ႔ရဲ႕ Facebook အေကာင့္ကိုေတာင္းေတာ့ ဟိုသူငယ္ခ်င္းက Facebook ဘယ္လိုမွ ဝင္လို႔မရခဲ့ဘူး… အဲ့ဒါနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဝင္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး… ေနာက္မွ ကစ္တီလာေတာ့ ကစ္တီ့ကိုေၿပာၿပၿဖစ္တယ္… ကစ္တီရွာေပးေတာ့ ေတြ႕ပါတယ္… အဲ့ဒါနဲ႔ သူလင့္ခ္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီလင့္ခ္က ဖြင့္လို႔မရဘူးၿဖစ္ေနတယ္… ႏွိပ္လိုက္ရင္ Facebook Home Page ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္…

အဲ့ဒါနဲ႔ ကစ္တီက သူ႔ကို Add ဖို႔ Suggestion ပို႔လုိက္တယ္… ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး :P အားမေလွ်ာ့ဘဲနဲ႔ Email ထဲမွာ ဝင္စစ္လိုက္ေတာ့ Facebook ရဲ႕ Notification ေရာက္ေနပါတယ္… အဲ့ဒီထဲက လင့္ခ္ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုအားတက္စရာပါ… Home Page ကိုပဲ ၿပန္ေရာက္ပါတယ္… အရွံဳးေပးလုဆဲဆဲမွာ သူ႔ Account ကိုဖြင့္လို႔ရသြားတယ္… အားတက္သေရာနဲ႔ေပါ့… ဓါတ္ပံုေတြႀကည့္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူအေၿခာက္ၿဖစ္သြားပါၿပီ… ေအာင္မေလး… အရပ္ကတုိ႔ရဲ႕… ႀကားလို႔မွ ေကာင္းႀကေသးရဲ႕လား…

ရင္ထဲမွာဘာႀကီးၿဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး… ဒါေပမယ့္လည္း အေကာင္းဘက္က ေတြးေပးလိုက္ပါတယ္… ငယ္ငယ္ထဲကသာ ႀကိဳက္ၿဖစ္ခဲ့ႀကရင္ဒုကၡလုိ႔… EMS နဲ႔ႀကိဳက္ေနရင္းသာ သူကတစ္ၿခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ၿပန္ေနပါၿပီတဲ့… ဘယ္လိုမွ ေၿဖသိမ့္ႏုိင္မယ္မထင္… :P (ညက်ရင္ ဒီလူႀကီးကို အိပ္မက္မမက္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးႀကပါဗ်ာ)



ကဲ… နားမယ္ဂ်ာ…
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ့ႏုိင္ႀကပါေစ…
EMS
2.8.2010
2:38 AM

ကစားပြဲ

စည္းကမ္းေတြ
မရွိခဲ့ဘူး
တားၿမစ္ခ်က္ေတြလည္း
မရွိခဲ့ပါဘူး
တံခါးမရွိသလို
ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿခင္းလည္းကင္းမဲ့ခဲ့…

ငယ္သူမို႔မသိပါတဲ့လား
ငယ္သူမို႔ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတာပါ
တစ္ရံတစ္ခါေတာ့
ငယ္သူ႔အခ်စ္ကို ေလးစားေစခ်င္ေသးလား…
ေလးစားေစခ်င္ေသးရဲ႕…

ဦးေႏွာက္ရဲ႕ခ်ိန္ဆမွုထက္
ႏွလံုးသားရဲ႕ဆႏၵက
အေလးပိုသာသြားတဲ့အခါ
ဆံုးၿဖတ္မွား တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ခ်ခြင့္ေပးပါ…

ေနာင္ၿပန္မရႏုိင္မယ့္
ခဏေလးေတြအတြက္
ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့တန္ဖိုးကို
ၿဒပ္ရွိေတြနဲ႔ေတာ့ မတုိင္းတာနဲ႔ေပါ့
အခ်စ္မွာအခ်စ္ပဲရွိတယ္လို႔
မိုက္ရူးရဲဆန္စြာ
ဆက္လက္ေႀကြးေႀကာ္ေနပါရေစ…

ေန႔ရက္တိုင္းကို
မေသခ်ာၿခင္း၊ မေရရာၿခင္းေတြနဲ႔
အဆံုးသတ္ရတဲ့အခါ
ဘာေႀကာင့္လဲလို႔
ၿပန္သံုးသပ္တတ္လာေပမယ့္လည္းေလ…
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မွမပိုင္ေတာ့တာ…

ၿမင္ႏုိင္တဲ့မ်က္လံုးေတြဖြင့္ထားရက္နဲ႔ကြယ္
ဘာေႀကာင့္မ်ား ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့
အတင္းအက်ပ္လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့လဲ…

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကတိုက္ပါမ်ားရင္
န႔ဲလာတတ္တာတဲ့...
ငါကေတာ့ ၿမင္းမိုရ္ေတာင္ကို
ေခါင္းနဲ႔တိုက္ေရႊ႕ဖို႔ အားထုတ္ေေနခဲ့တာလား…

ဒီလိုနဲ႔ပဲ…
ပိုင္ဆိုင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း
စြန္႔လႊတ္စရာဆိုတာ
မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
ၿဖစ္ခဲ့ရတာပါ…

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ဘဝနဲ႔လဲၿပီး
ေလာင္းေႀကးထပ္ခဲ့တယ္
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ နင့္ေၿခရာေတာင္
ထင္မက်န္ေစခဲ့ရဘူး…

EMS
27.7.2010
3:54 AM

မဂၤလာနံနက္ခင္းပါရွင္ :)

ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ၿပန္ၿပီး update လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ႀကာပါၿပီ… ေရးခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဘာေရးရမွန္းကို မသိေတာ့တာနဲ႔ ဘာမွကို မတင္ၿဖစ္ခဲ့တာပါ… ကစ္တီတစ္ေယာက္ ဆီပံုးမွာလာေအာ္သြားမွပဲ ေႀသာ္… ငါ့ဘေလာ့ဂ္ေလး ဖုန္ေတာ္ေတာ္တက္ေနပါေပါ့လားလို႔ စဥ္းစားမိေတာ့တယ္…

အခုတေလာ ဘာမွကိုလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူးကြယ္… ၿပသနာေတြကလည္း စင္ကာပူက culture လို Q စီေနသလားမွတ္ရတယ္… တစ္ခုၿပီးတစ္ခုပါပဲ… တစ္ရက္ေလာက္ အိမ္နဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ၿပတ္သြားလိုက္တာနဲ႔ သတင္းတစ္ခုေတာ့ လြတ္သြားၿပီလို႔သာ မွတ္ရတဲ့ အေၿခအေနကိုၿဖစ္လို႔… ေလာကႀကီးရယ္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ငါ့ကိုအနားေပးသင့္ပါတယ္…

စာေမးပြဲေတြလည္းနီးလာၿပီ… တစ္ပါတ္ပဲအခ်ိန္ရေတာ့တယ္ဆိုတာကို ေမ့ခ်င္သလိုလို… ေၿဖႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္ထားတာပဲေလ… က်ေတာ့လည္း က်လို႔ေပါ့… ေနာ့… စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ခရီးသြားရမွာကိုပဲ စိတ္ကေရာက္ေရာက္ေနတယ္… ခရီးထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ လူကေနလို႔ေကာင္းလာမယ္ထင္တာပဲ… Bank Account ကေတာ့ လွမ္းၿပီးမ်က္ေစာင္းထိုးေနေလရဲ႕… မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္တယ္… မွတ္ကေရာပဲ :P

စင္ကာပူေရာက္တည္းက ခရီးထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ… လက္ထဲကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေရာက္လာတုိင္း၊ ေက်ာင္းကပိတ္ရက္ေတြရတိုင္း တစ္ၿခားေနရာသြားဖို႔ထပ္ ရန္ကုန္ၿပန္ဖို႔ကိုသာ လံုးပန္းလုိက္တာ… သြားမယ္ဆိုတဲ့ ရွန္ဟုိင္းလည္း ဒီတစ္သက္ေတာ့ မေရာက္ၿဖစ္ေသးဘူး… ရန္ကုန္ကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ၅ ခါၿပန္ပလိုက္တယ္… မွတ္ကေရာပဲ…

အခုေတာ့ ပိတ္ရက္ရတဲ့ ၃ပါတ္အတြင္းမွာ အင္ဒိုနဲ႔ ခ်င္းမိုင္းကိုသြားၿဖစ္ေအာင္သြားေတာ့မယ္… ဘယ္သူနဲ႔လဲ ဟုတ္လား… ဟဲဟဲ… ဘယ္ေၿပာလိမ့္မလဲ… ေနာက္တာပါဂ်ာ… အင္ဒိုကို ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္စုုနဲ႔ပါ… ဟိုမွာလည္း စင္ကာပူကၿပန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတာနဲ႔ သြားလည္ႀကမွာပါ… မေရာက္ဘူးတာလည္းပါတာေပါ့… ခ်င္းမိုင္ကေတာ့ ခ်စ္လွစြာေတာ့ ဂြိဳင္မနဲ႔ပါ… စီးပြားေရးကိစၥေလးေတြေႀကာင့္… အဟတ္… (ဒါကလူရွိန္ေအာင္ေၿပာတာ)… မေလာပါနဲ႔ေလ… ေနာက္ေတာ့ သိရမွာေပါ့…

ဟင္…

နာရီလက္တံေလးေတြက တည့္တည့္ေလး ထက္ၿခမ္းခြဲေနရဲ႕… ၆း၃၀ တဲ့… ေႀသာ္… ဟုတ္ကဲ့… မနက္ခင္းပါ… အခုတေလာ ဘာၿဖစ္တယ္မသိပါဘူး… ညညဆိုအိပ္လို႔မရဘူး… မနက္ဆိုရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းထလို႔မရဘူးေပါ့… အေၿခအေနကဆိုးဆိုးလာတယ္… ဒီထက္ဆိုးလာရင္ေတာ့ ေဆးခန္းၿပဖို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း လွဳံ႕ေဆာ္ေနၿပီ… “မပူပါနဲ႔ေလ… အသက္နဲ႔အေဝးႀကီးပါ…” ဒီလိုပဲ သူတို႔ကို ၿပန္အားေပးလိုက္တယ္… :P

အစတုန္းကေတာ့ ဒီပို႔စ္ကို အတည္အတံ့ေရးမလို႔ပဲ… ေရးရင္းနဲ႔ stress ေတြကို ေဖာက္ထုတ္လိုက္တာ ေပါက္ကရေတြၿဖစ္သြားတယ္ ခ်စ္တို႔ေရ… သည္းခံႀကပါ… ဝင္ဖတ္သူမ်ားလည္း Comment ေရးရင္ ရုပ္ပိုေခ်ာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးမယ္သိလား… ခုေတာ့ အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလုိက္ဦးမယ္ကြယ္… နက္ၿဖန္အတြက္… အဲေလ… ဒီေန႔အတြက္ အားေမြးဖို႔ေပါ့… အားလံုးပဲ… ဒီပို႔စ္ကို မနက္ပိုင္းမွာဖတ္ၿဖစ္ရင္ ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါရွင္… ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ေန႔ေလးတစ္ေန႔ၿဖစ္ပါေစ…

ခ်စ္ေသာ

EMS

24.07.2010

6:35 AM

ခ်စ္သူက မသိပါဘူး

ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… ရင္ေမာေနရတာေတြကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… ရင္ကြဲေအာင္ လြမ္းေနတာေတြကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… စကားတစ္ခြန္းေႀကာင့္ ဖုန္းေတာင္ မဆက္ရဲခဲ့တာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… မ်ိဳသိပ္ေနရတာေတြကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… မွီတြယ္အားကိုးလို႔ရမယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူမရွိႏုိင္ခဲ့တာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… ႏွလံုးသားရဲ႕ဆႏၵေတြမွာ သူမပါရင္မၿပီးတာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ငိုေနရတဲ့အၿဖစ္ကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… မိုင္ေတြကြာေဝးလွတဲ့ တစ္ေနရာကသူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကို အခ်ိန္ၿပည့္ စိုးမိုးထားႏုိင္တာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔ထပ္တူ သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္မိတာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… မက္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြနဲ႔ မက္ေနဆဲအိပ္မက္မ်ားကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… သူ႔စိတ္ကို ကိုယ္အသိဆံုးပဲဆိုတာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… က်တဲ့မ်က္ရည္တိုင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္နဲ႔ အတိမ္အနက္ကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… တင္းက်ပ္စြာဖက္လိုက္တိုင္း ဒါဟာေနာက္ဆံုးမဟုတ္ပါဘူးလို႔ အားတင္းေနမိတဲ့ ကိုယ့္အၿဖစ္ကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… သူနဲ႔ေဝးတိုင္း ကိုယ္လမ္းေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… လ်စ္လ်ဴရွဳခံေနရတဲ့ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္အၿပစ္တင္ရမွာေတာင္ သိပ္ပင္ပန္းလာတတ္တာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… သူကိုယ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာကို…
ခ်စ္သူက မသိပါဘူး… အဲ့ဒီဘာမွမသိတဲ့ခ်စ္သူကို အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ထဲက ခြင့္လႊတ္ေနတတ္တာကို…
………………………..
………………………………..
………………………………………
အင္း…
သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုေတာ့ ခ်စ္သူသိေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္?
4th Feb 2010
5:37 AM

အလြမ္းႀကယ္

အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳ
ေနာက္လွည့္လို႔ တိုးတိတ္ႀကိတ္ကာ မ်က္ရည္က်ရတယ္

ထပ္တူမက်ဘူး
မၿငင္းပါနဲ႔ေတာ့
ငါ့ကိုငါလိမ္လို႔ရဦးမယ့္အခ်ိန္လည္း ကုန္ဆံုးလုၿပီ

အၿပစ္တင္ခ်င္တာ၊
ေႀကာက္တာ၊
ခံၿပင္းတာ၊
ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္တာ၊
ေဒါသထြက္တာ၊
စူးနင့္ေအာင္ ဝမ္းနည္းတာ…
ဒါေတြအားလံုးေပါင္းၿပီး တစ္ခြန္းပဲေၿပာၿဖစ္ခဲ့တယ္
“အရမ္းခ်စ္တယ္”
ငါ့ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ
ပါးၿပင္ေပၚက လိမ့္ဆင္းသြားႀကၿပန္တယ္

မနက္ၿဖန္ေတြကမေသခ်ာဘူး
ငါသိတယ္
ပစၥဳပၸန္မွာ မေပ်ာ္ဘူး
အတိတ္ကိုၿပန္ႀကည့္ေတာ့
သမိုင္းမေကာင္းခဲ့ဘူး…
ၿပီးၿပည့္စံုတဲ့ အာမခံခ်က္မရွိဘူးေပါ့…

ဒါဟာတစ္ရက္စာအလြမ္းမဟုတ္ဘူး
တစ္သက္တာလို႔ခံစားရတဲ့ အထီးက်န္ၿခင္းပါ

နင္းေလွ်ာက္ကာတက္သြားလို႔ ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔
အဲ့ေလွခါးေအာက္မွာ ငါ့ႏွလံုးသားေလ…
ေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုဘူး
တစ္ခ်ိန္မွာအမွတ္ရဖို႔ပါ

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ကမၻာႀကီးကလံုးပါတယ္
ေက်ာခိုင္းလို႔ထြက္သြားလည္း
တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္ေနာ္
တစ္ခ်ိန္ၿပန္ဆံုစို႔…။

EMS
၁၃.၁.၂၀၁၀
၁၂း၅၅