ဘာမွ
ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ေတာင္းဆိုဖို႔ေလာက္ထိ
ငါ့မွာအားမရွိခဲ့သလို
အထီးက်န္မွုကို တြန္းဖယ္ဖို႔ေလာက္လည္း
မစြမ္းသာခဲ့…
ေရာင့္ရဲမွုကို
ေရလဲလိုသံုးရင္း
ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးကေတာ့
ညစ္ေထးလ်က္ေပါ့…
တစ္ခါတစ္ခါႀကေတာ့
ငါ့ရဲ႕ညေတြမွာ
လကေတာင္သာဖို႔
ၿငင္းဆန္ေနၿပန္တယ္…
ေက်ာၿပင္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ေငးႀကည့္ရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္လို႔
ေနာက္လွည့္လိုက္မိတယ္…
ေပါက္တဲ့ႏွဖူး
မထူးရင္လည္း
ဖိနပ္ပါးေအာင္
ငါဆက္သြားလိုက္ပါေတာ့မယ္…။
1 comment:
ဒါေလးလဲေကာင္းတယ္..
Post a Comment