အသံမဲ့ငိုေႀကြးၿခင္း

ဘေလာ့ဂ္ေလးရယ္...

ငါအခုတေလာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆင္မေၿပဘူးသိလား...

ငါပဲမွားေနလား သူတို႔ပဲ မွားေနလား...

ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ အၿပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး...

ငါပဲမွားေနတာၿဖစ္မွာ...

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၿပာလို႔မရတဲ့စိတ္ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး...

တစ္ခါတစ္ေလ ငါဘာၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို မေၿပာဘဲနဲ႔ နားလည္ေစခ်င္တယ္...

ငါေတာင္းဆိုတာ သိပ္မ်ားသြားလား...

ငါလုပ္ေပးလုိက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ငါၿပန္လုိခ်င္တာ အသိမွတ္ၿပဳမွုတစ္ခုေပါ့...

ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ဖုိ႔မလိုဘူး... အသိအမွတ္ေလးၿပဳေပးရင္ ေက်နပ္တယ္...

ဒါေပမယ့္ ငါဘာေတြကို စဥ္းစားၿပီး ဘာလုပ္ေပးေနတယ္ဆိုတာကို၊ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားအားထုတ္မွုပါတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိႀကဘူး...

သူတို႔လဲ ဆဌမအာရုဏ္ရေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ ငါ့ကို အႀကြင္းမဲ့နားမလည္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ငါလက္ခံပါတယ္...

ဒါေပမယ့္ကြယ္...

အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ လူေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မွု၊ အသိအမွတ္ၿပဳမွုကို ငါ့အတြက္ေသေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိတယ္...

ေရွ႕ဆက္ၿပီးအသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကိုလိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကို ငါအသည္းအမဲ လုိက္ရွာေနခဲ့ရတယ္...

အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူ႔ဆီကမဆို ရခဲ့တဲ့ လ်စ္လ်ဴရွဳမွုေတ၊ြ ဂရုမၿပဳမွုေတြက ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကို ႏွိပ္စက္ႏုိင္တယ္...

ကိစၥေသးေသးေလးေတြအတြက္ စိတ္ခုရေလာက္ေအာင္ ငါသေဘာထားမေသးသိမ္ပါဘူး ဘေလာ့ဂ္ေလးရယ္...

အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္လာဖုိ႔ အေႀကာင္းခံေတြ ေနာက္မွာအမ်ားႀကီးရွိေနတာ :(

အဲဒါေတြကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့အတြက္၊ မစဥ္းစားမိတဲ့အတြက္၊ နားမလည္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အၿပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြယ္...

ကိုယ္ပဲသိတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ဒုကၡေတြကို ကုိယ္တိုင္ပဲခံစားေနလိုက္ပါေတာ့မယ္...

ေရွ႕ဆက္ဖို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အားတင္းလုိက္မယ္...

မ်ိဳသိပ္မွုေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ဒုကၡေတြက ေနာက္ကြယ္ကဖန္တီးလိုက္တဲ့ တုံ႔ၿပန္မွုေတြကို ကေလးဆန္မွုမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို မေၿပာဘဲႀကားႏုိင္မယ့္နားေတြ၊ မၿပဘဲၿမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္လံုးေတြရွိႀကရင္ သိႏုိင္ႀကမွာပါေလ...

ဆုေတာင္းမိပါတယ္ကြယ္...