ေလႏုညင္းတစ္ခ်ိဳ႕က ကန္ေရၿပင္ကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေငးေမာေနတဲ့ သူမရဲ႕ပါးၿပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရွိဳက္သြားတယ္… မ်က္ရည္ေတြကို ေၿခာက္ေသြ႕ေစၿပီလား…
ဟင့္အင္း…
အေဝးဆီက မိုးကုပ္စက္ဝုိင္းနဲ႔ ထိလုနီးပါး ေနလံုးကို ၿမင္ေနရတယ္… အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီလား…
ဟင့္အင္း… မၿပန္ခ်င္ေသးဘူး…
ဘယ္အခ်ိန္ထဲကေရာက္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ သူစဥ္းစားလို႔မရဘူး…ဘယ္သူမွမရွိေလာက္ဘူးလို႔ ယံုႀကည္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွ ခံစားခ်က္ေတြ ဖြင့္ဟဖို႔စဥ္းစားထားခဲ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ေလးပင္ေနဆဲဆိုတာ သူ႔ကိုသူသိတယ္… ဒါေႀကာင့္လည္း လူေတြထင္ထားတာထက္ သူအထိနာခဲ့ရတာေပါ့…
တစ္ခါတစ္ေလ ခင္တြယ္စရာရယ္လို႔မရွိ၊ ငဲ့ကြက္စရာရယ္လို႔မရွိတဲ့ (သူတို႔အေခၚ) တစ္ေကာင္ႀကြက္ေတြရဲ႕ဘဝကို အားက်မိတယ္… ဒီဘဝကိုရခဲ့ရင္ သူအားလံုးကို တစ္ကၿပန္စမိမလားပဲ…
ဘဝမွာတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အၿဖစ္အပ်က္ေတြက ကိုယ္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ေရွ႕ကသြားႏွင့္တယ္… အံ့ႀသဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္သေလာက္ပါပဲ… ေနာက္လွည့္လို႔လည္း မရဘူး… ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ဆိုတာလည္း အဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးဘူး… ဒါေပမယ့္ တြန္းအားေတြနဲ႔ပဲ အားတင္းၿပီး အံႀကိတ္ခဲ့တယ္…
စိတ္ေၿဖေဆးဆိုတာ ရွာမေတြ႕ဘူး… ေတြ႕ၿပန္ေတာ့လည္း အေယာင္ေဆာင္… ဒါဟာ ခံယူသူေပၚမွာလည္း မူတည္မယ္… ဒါကိုသူသိတယ္… ဒါေပမယ့္ စိတ္ေၿဖေဆးစစ္စစ္မၿဖစ္ခဲ့တာက အမွန္…
ေရနစ္တဲ့သူအတြက္ ေကာက္ရိုးမွ်င္တစ္ေခ်ာင္းကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲတဲ့… ဟင့္အင္း… ဒါဟာအခ်ိန္တိုင္းမမွန္ႏုိင္ပါဘူး… သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒီေကာက္ရိုးမွ်င္က မကယ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာသိေနၿပီပဲ… ဘယ္အတြက္ေႀကာင့္ ဒါကိုပဲဖက္တြယ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ရမလဲ…
ေဟာဟိုမွာ… ေရွ႕တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားရင္း ခရီးဆံုးခဲ့ရင္ ကိုယ့္အတြက္တစ္ေနရာေတာ့ ရွိမွာပဲဆိုတဲ့လမ္းႀကီး… ဘာမွန္းမသိဘဲနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရမလား… ဒါမွမဟုတ္…
ဟိုး… က… မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း… သူ႔စိတ္ဝိဥာန္ရဲ႕ေစစားမွုအတိုင္း ဘယ္ေရာက္ေရာက္ဆိုၿပီး လွမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိေစမလား…
သူ႔မွာေရဘူးမပါဘူး…
ေၿခဗလာနဲ႔…
ဒဏ္ရာဘရပြနဲ႔ ရင္ဘတ္တစ္ခုပါမယ္…
ႏွလံုးသားထဲကပ်ိဳးခင္းေလး သူ႔အတြက္ငိုတတ္တဲ့တစ္ေန႔ ေစာနက ေလႏုညင္းကို ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းၿပန္လာေၿပာမယ္…
