ဒီမွာေနရတဲ့ဘဝက စိတ္ပူပန္စရာမ်ားလွပါတယ္… မိဘရင္ခြင္နဲ႔ေဝးေနေတာ့ အရင္လို “အဆင္သင့္”ဆိုတာ ဘာမွ မရွိေတာ့သေလာက္ပဲ… ဒါေပမယ့္ ဒါကအဓိကမဟုတ္ေသးဘူး… လူဆိုတာတစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာ့ အိမ္လြမ္းဖူးႀကတာပဲေလ… တိုးတက္ရာတိုးတက္ေႀကာင္းရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြႀကံဳလာမွာပဲဆိုတာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါ…
ဒါေပမယ့္တစ္ခုကဘာလည္းဆိုေတာ့… ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အၿဖစ္ မၿမင္ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ… ဟုတ္တယ္… ကၽြန္မကိုၿမင္ရင္ လူတိုင္းကို မ်ားေသာအားၿဖင့္ ၿပံဳးၿပေနတာၿမင္လိမ့္မယ္… တကယ္ကိုလိွုက္လိွုက္လွဲလွဲပါပဲ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လံုးဝမေပ်ာ္ဘူး…
ကၽြန္မမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္္ရမယ့္ အိမ္မက္ေတြရွိတယ္… တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို ခံစားရၿပန္တယ္… အဲဒီအိမ္မက္ေတြ ၿဖစ္လာခဲ့တဲ့တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုႀကည္မွုမရွိဘူး… အဲဒီအိမ္မက္ေတြကို မၿဖစ္ၿဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ရယူဖို႔ ကၽြန္မကိုေပးေနတဲ့တြန္းအားတစ္ခု မရွိဘူး… အဲဒီအိမ္မက္ေတြ ဘယ္မွာလဲ… မသိဘူး…
ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြ တကယ္ၿဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ယူေနတဲ့မိဘေတြကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္မွာလား… ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္းၿပီး လက္ညိဳးထိုးခ်င္တဲ့သူေတြ ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြအေကာင္အထည္ေပၚတာကိုၿမင္၊ သူတို႔ေတြမွင္သက္ၿပီး ဘာမွမေၿပာႏုိင္ေတာ့တာကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္ေနမလား… ဒီလိုမဟုတ္ရင္ေရာ? ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြအတိုင္း ကၽြန္မေႀကာင့္ သူမ်ားေတြရဲ႕ဘဝေလးၿမင့္မားသြားတာ၊ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္မေႀကာင့္ သူတို႔အက်ိဳးတစ္ခုခုရွိသြားတာ… အဲဒါေတြကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္မလား…
အိမ္မက္စမက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မမွာ ယံုႀကည္မွုအၿပည့္ရွိခဲ့တယ္… အဲဒီယံုႀကည္မွုေတြ အခုဘယ္မွာလဲ… ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္မွာ တစ္ခုတည္း……………… ကၽြန္မယံုႀကည္တာေတြကို ၿဖစ္ေစဖို႔ တြန္းအားေလးတစ္ခုေပးပါ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေရာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးကလူေတြမွာေရာ အေတြးတစ္ခုပဲရွိႀကတယ္…
“ကၽြန္မဒီေနရာမွာတင္ မရပ္ေနရဘူး”
2 comments:
ေၾသာ္.. အခ်စ္တံုးေလး.. ၾကိဳးစားကြယ္..
ေနာက္ဆံုးအပိတ္ေလးကိုသေဘာက်မိပါတယ္..
ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ႔ဘိတ္ဆံုးေလး.. :)
ညီမေလး လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္။ၾကိဳးစားထား။ညီမေလး ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ပါေစေနာ္။
Post a Comment