ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကို ေႀကာက္တယ္… အထူးသၿဖင့္ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္လာမွာကို အေႀကာက္ဆံုးပဲ… အရင္တုန္းကေတာ့ ထင္ခဲ့တယ္… ဒီလုိအရာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မဆီကို ဘယ္လိုမွေရာက္မလာႏိုင္ဘူး… ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲ ရွိတတ္တာလို႔… ဒါေပမယ့္ေလ အခုေတာ့ မယံုႀကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုက ကၽြန္မကို ခ်ိန္းေခ်ာက္ေနၿပီ…
ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္က ေနာက္ငါးႏွစ္အထိပဲ သက္တမ္းရွိတယ္တဲ့… ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မယံုရဲပါဘူး… မယံုခ်င္ပါဘူး… ေသၿခင္းတရားဆိုတဲ့အရာကို ကၽြန္မနီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့… ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ယာဥ္တိုက္မွဳၿဖစ္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္…
ကၽြန္မရဲ႕အဖိုးႏွစ္ေယာက္ဆံုးဖူးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမငိုခဲ့ဖူးဘူး… သိပ္ၿပီးအနီးကပ္မေနခဲ့ဖူးလို႔ၿဖစ္မွာပါ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း… ဒါေတာင္သိပ္ရင္းႏွီးလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး… သူဆံုးေတာ့ ကၽြန္မရွဳိက္ႀကီးတငင္ငိုေႀကႊးခဲ့တယ္… အဲဒီအရာႀကီး ကၽြန္မစိတ္ထဲကေနေပ်ာက္သြားဖို႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္… အခုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူ… အား… ကၽြန္မဘယ္လိုယံုရမွာလဲ…
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းက ၿဖဴစင္တယ္… ဘာအေရာင္မွ မပါဘူး… အၿဖဴထည္သက္သက္ကေလး… သူငယ္ခ်င္းလိုအခ်စ္၊ ေမာင္ႏွမလိုအခ်စ္၊ ေနာက္ဆံုးသမီးရည္းစားလိုအခ်စ္… အဲဒါေတြအကုန္ပါခ်င္ပါမယ္… ဒါေပမယ့္ ၿဖဴစင္တယ္… ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစားႀကဘူး… ဘာႀကိဳးနဲ႔မွ ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားဘူး… မခ်ည္ေႏွာင္ပဲနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသိႀကတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ… ဆိုင္သူေတြကိုယ္စီ ရွိခ်င္ရွိႀကလိမ့္မယ္… ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာရွိေနရံုေလးနဲ႔ အေတြးကိုယ္စီေအးၿမႏိုင္တယ္…
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၿမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ တြယ္တာမိတယ္…
ခြဲလို႔မရေအာင္လည္း ေႏွာင္တြယ္မိတယ္…
မုန္းလို႔မရေအာင္ ခ်စ္မိသလို…
ေမ့လို႔မေရေအာင္လည္း လြမ္းမိႀကတယ္…
ဘယ္သူေတြက ဘာေတြေၿပာေနပါေစ… ဘယ္သူေတြက ဘာေတြထင္ေနပါေစ… ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမ့ထားၿပီး တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းခ်င္းမတူတူေအာင္ၿငိွရင္း ၿပန္လွည့္လို႔မရတဲ့ေၿခလွမ္းေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔ သက္ၿပင္းေတြခ်လို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွမႀကားရေလေအာင္ ရင္နင့္စြာေၿပာၿဖစ္ေနဦးမွာပါ…
ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္က ေနာက္ငါးႏွစ္အထိပဲ သက္တမ္းရွိတယ္တဲ့… ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မယံုရဲပါဘူး… မယံုခ်င္ပါဘူး… ေသၿခင္းတရားဆိုတဲ့အရာကို ကၽြန္မနီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့… ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ယာဥ္တိုက္မွဳၿဖစ္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္…
ကၽြန္မရဲ႕အဖိုးႏွစ္ေယာက္ဆံုးဖူးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမငိုခဲ့ဖူးဘူး… သိပ္ၿပီးအနီးကပ္မေနခဲ့ဖူးလို႔ၿဖစ္မွာပါ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း… ဒါေတာင္သိပ္ရင္းႏွီးလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး… သူဆံုးေတာ့ ကၽြန္မရွဳိက္ႀကီးတငင္ငိုေႀကႊးခဲ့တယ္… အဲဒီအရာႀကီး ကၽြန္မစိတ္ထဲကေနေပ်ာက္သြားဖို႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္… အခုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူ… အား… ကၽြန္မဘယ္လိုယံုရမွာလဲ…
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းက ၿဖဴစင္တယ္… ဘာအေရာင္မွ မပါဘူး… အၿဖဴထည္သက္သက္ကေလး… သူငယ္ခ်င္းလိုအခ်စ္၊ ေမာင္ႏွမလိုအခ်စ္၊ ေနာက္ဆံုးသမီးရည္းစားလိုအခ်စ္… အဲဒါေတြအကုန္ပါခ်င္ပါမယ္… ဒါေပမယ့္ ၿဖဴစင္တယ္… ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစားႀကဘူး… ဘာႀကိဳးနဲ႔မွ ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားဘူး… မခ်ည္ေႏွာင္ပဲနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသိႀကတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ… ဆိုင္သူေတြကိုယ္စီ ရွိခ်င္ရွိႀကလိမ့္မယ္… ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာရွိေနရံုေလးနဲ႔ အေတြးကိုယ္စီေအးၿမႏိုင္တယ္…
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၿမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ တြယ္တာမိတယ္…
ခြဲလို႔မရေအာင္လည္း ေႏွာင္တြယ္မိတယ္…
မုန္းလို႔မရေအာင္ ခ်စ္မိသလို…
ေမ့လို႔မေရေအာင္လည္း လြမ္းမိႀကတယ္…
ဘယ္သူေတြက ဘာေတြေၿပာေနပါေစ… ဘယ္သူေတြက ဘာေတြထင္ေနပါေစ… ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမ့ထားၿပီး တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းခ်င္းမတူတူေအာင္ၿငိွရင္း ၿပန္လွည့္လို႔မရတဲ့ေၿခလွမ္းေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔ သက္ၿပင္းေတြခ်လို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွမႀကားရေလေအာင္ ရင္နင့္စြာေၿပာၿဖစ္ေနဦးမွာပါ…
