ကၽြန္မရဲ႕လမ္း

မနက္ၿဖန္စာေမးပြဲ... အဲ... အခု 3:59 Am တဲ့... အဲဒီေတာ့ ခဏေနရင္ ကၽြန္မစာေမးပြဲ သြားေၿဖရေတာ့မွာေပါ့ေလ... ကၽြန္မသတိထားမိတယ္... စာေမးပြဲေၿဖခါနီးတိုင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္စရာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ႀကံဳေတြ႔ေနရသလိုပဲ... စိတ္ထင္လို႔ပဲ ၿဖစ္မွာပါေလ...

ဒီေန႔အေမနဲ႔ ဖုန္းေၿပာၿဖစ္တယ္... စိတ္ထဲေတာ့မေကာင္းဘူး... ႀကားရတာေတြကို... ကၽြန္မ အေမစိတ္ခ်မ္းသာရေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူပါ... ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မေႀကာင့္မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ကိစၥေတြေႀကာင့္ အေမစိတ္ဆင္းရဲေနရေတာ့လည္း ကၽြန္မဝမ္းနည္းရံုကလြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ၿပန္ဘူး...
ေဆးလိပ္ ၂ လိပ္ေလာက္ေသာက္လုိက္ၿပီး စာက်က္ၿဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မႀကိဳးစားရၿပန္တယ္... ဘယ္လိုမွ အင္အားေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးတြန္းအားေတြ ၿဖစ္ေနဆဲေပါ့...

ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မရဲ႕အသက္ ၁၉ ႏွစ္နဲ႔ မလုိက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြရွိတယ္... အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္... အၿမဲတမ္းၿပံဳးၿပီး ေပ်ာ္စရာေတြေၿပာေနတာကိုသာ ၿမင္ဖူးႀကားဖူးႀကတဲ့ သူေတြအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိဘူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ဘတ္တစ္ေနရာမွာ ရွိတယ္... ကၽြန္မအားနည္းလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အဲဒီဒဏ္ရာတစ္ခုကို ထုတ္ထုတ္ႀကည့္တယ္... ခ်ဳပ္လို႔ဘယ္တုန္းကမွလည္း မရခဲ့တဲ့အနာေပါ့... ၿပန္မရႏုိင္တဲ့ ဆံုးရွံဳးမွုေတြ အမ်ားႀကီးပါ... ဘာနဲ႔မွ အစားထုိးလို႔မရႏုိင္ေပမယ့္ ဖုံးအုပ္ဖို႔ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုေပးလုိက္ရင္ ကၽြန္မဘဝႀကီးကို ေက်နပ္ေနမွာပါ...

အခုေတာ့ လမ္းမွားတဲ့သူကလည္း မွားဆဲ... ကၽြန္မကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ရပ္တန္႔ခံရမယ္ မသိတဲ့ လမ္းသစ္တစ္ခုကို ေဖာက္ဆဲ ေလွ်ာက္ၿမဲပဲေပါ့ေလ... ကၽြန္မရဲ႕လမ္းကေလး အေႏွာက္အယွက္မရွိ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ရင္ ကၽြန္မနဲ႔ထပ္တူ ဝမ္းသာႏိုင္မယ့္သူေတြ ရွိႀကမယ္... ဘယ္လိုမွ မတားႏုိင္ခဲ့လို႔ ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရသူေတြလည္း ရွိႀကမယ္... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအေမရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ့္ မ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ေယာင္ရင္း ကၽြန္မေရွ႕ဆက္သြားမယ္...