WoRlD oF lIvInG hElL

Our lives r never meant for
Loving
All my hopes are shattered
Still I am living in ur shadow

I know I'll be left alone until the end
I never wanted anything but shed my skin to live another day.

It's all over now
Broken and faded away
I've learnt to live ur misery and I will live to rise again

I've been on my own
Living a little more without you
Losing someone u care to live for has cut me deeper as I walked away

On the moonlit light
Reveals what lies beneath for so long
U can't come back for left behind
All of that was ripped apart and gone

Break myself to take the blame
Buried all ur sins inside of me
I sacrificed my vanity
Even if u care, don't ever let me know

Sawadee kaaaaa

I know I've been so MIA these days. Sorry guys! I was pretty busy with my assignments and plus house-moving. And still I went to Bkk for a few days to meet up with dad as he was there for medical check up. I just got back here the day before yesterday and was pretty tired too.

I thought about updating my bloggie while I was in Bkk and the connection wasn't favoring me. The only place I can get wireless was near the window of my room, so had to go and stand there even when I wanna check my mail. Haha. Yeah! I know that sucks.

Anyway, I had a great great time there with dad since I'm feeling pretty shitty in Singapore these days. Thanks dad! This time was quite not for shopping, but we went to places which are not quite known by most of the tourists. Chiangmai, Pattaya, Phuket? Come on!!! Everyone's been there.

We went to the beaches call Huahin and Cha-am which are like 3 hours drive from Bangkok. It's nothing compared to our Ngapali or even Chaungthar. The only big hotel you can find there was Hilton and the rest are more like inn or motel to me. But anyway, I enjoyed every single seconds there. The places, the people, weather and food ESP .

Alright, coming up with the pictures tomorrow cuz I'm updating from my phone and too bad, I can't upload photos. Tomorrow will be the day, aite?

Luv u guys!!! Nite nite.

ဘာမွ...

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး... ဘာမွမတင္ၿဖစ္တာႀကာတာနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ဆားခ်က္လိုက္တဲ့သေဘာပါ... ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ေလွ်ာက္ေရးထားတာဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့ :)



ဘာမွ

ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ေတာင္းဆိုဖို႔ေလာက္ထိ
ငါ့မွာအားမရွိခဲ့သလို
အထီးက်န္မွုကို တြန္းဖယ္ဖို႔ေလာက္လည္း
မစြမ္းသာခဲ့…

ေရာင့္ရဲမွုကို
ေရလဲလိုသံုးရင္း
ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးကေတာ့
ညစ္ေထးလ်က္ေပါ့…

တစ္ခါတစ္ခါႀကေတာ့
ငါ့ရဲ႕ညေတြမွာ
လကေတာင္သာဖို႔
ၿငင္းဆန္ေနၿပန္တယ္…

ေက်ာၿပင္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ေငးႀကည့္ရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္လို႔
ေနာက္လွည့္လိုက္မိတယ္…

ေပါက္တဲ့ႏွဖူး
မထူးရင္လည္း
ဖိနပ္ပါးေအာင္
ငါဆက္သြားလိုက္ပါေတာ့မယ္…။

ေခါင္းေလးေမာ့ပါဦး

ဒီေန႔ဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိဘူး… ပို႔စ္အသစ္တစ္ခုခု အရမ္းတင္ခ်င္ေနခဲ့တယ္… တကယ္တမ္းကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စကားေတြေၿပာၿပီး ရင္ဖြင့္ခ်င္ေနခဲ့တာပါ… ဒါေပမယ့္လည္း အနားမွာရွိေနတဲ့သူေတြအားလံုးက ၿပသနာအသီးသီးနဲ႔ေလ… အဲ့ေတာ့လည္း သူတို႔ကိုပဲ အားေပးစကားေၿပာရင္းနဲ႔ ကိစၥဝိစၥအဝဝကို ေၿဖရွင္းေပးေနမိတာ… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကိုယ့္အေႀကာင္းကိုယ္စဥ္းစားတာထက္ သူမ်ားေတြၿပသနာေၿဖရွင္းေပးရင္း ႀကည္ႏူးရတာ ပိုေနလို႔ေကာင္းလို႔ပါ…

ကိုယ့္ Blog ကိုယ္ၿပန္ႀကည့္လုိက္ေတာ့ အခ်စ္အေႀကာင္းေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္… အခ်စ္အေႀကာင္းေတြပဲ ေရးေနလို႔ ဒီေကာင္မေလးက တစ္ၿခားဘာၿပသနာမွ မရွိဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔… ရွိပါတယ္… ဒါေပမယ့္ စာနဲ႔ခ်ေရးဖို႔ေနေနသာသာ စဥ္းစားခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိလို႔ မေရးၿဖစ္ေသးတာပါ… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အခါအခြင့္သင့္သလို ေရးၿဖစ္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္…

ကဲ… ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရးခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားၿပီး ဘာေရးရမွန္းကိုမသိလို႔… သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္အရင္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္… လွိဳင္ဦးေမာ္ဆိုတာပါ… အေခြကလည္း ထြက္ခဲ့တာ ႀကာပါၿပီ… ဒါေပမယ့္ အခုမွ ၿပန္နားေထာင္ၿဖစ္ရင္းနဲ႔ ၿပန္ႀကိဳက္လာလုိ႔ အားလံုးကို Share လုပ္ပါတယ္… ထံုးစံအတိုင္း Mp3 လိုခ်င္ရင္ေတာ့ kisspurple@gmail.com ကို request လုပ္ေပါ့ေနာ္…

သီခ်င္းေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္… တစ္ခုခုေတာ့ ရမွာပါ… ပံုမွန္နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းေတြနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းကြာမလားပဲ… သူက Alternative ဘက္နည္းနည္းသန္းတာကိုး…



ဘယ္လိုေနလဲသီခ်င္းေလး ? အားလံုးႀကိဳက္ႀကမယ္ေတာ့ ထင္ပါတယ္…

တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သီခ်င္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုး ႀကားခံနယ္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေအာင္သြယ္ေတာ္ေကာင္းေတြ ၿဖစ္ဖူးခဲ့ႀကတယ္ရွင့္…

မသိၿခင္းမ်ားႏွင့္ ေလာကႀကီး

ပို႔စ္မတင္တာလည္း ႀကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အသစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္… ဒီေန႔ရုပ္ရွင္ႀကည့္ၿဖစ္ရင္းနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေရးဖို႔ၿဖစ္လာတာပါ… ပံုမွန္အားၿဖင့္ကၽြန္မ ၿမန္မာကားေတြမႀကည့္တတ္ပါဘူး… ဖန္တရာေတေနတဲ့ ခ်စ္ကြဲညားဇာတ္လမ္းေတြ… မရယ္ရတာကို အတင္းကလိထိုးၿပီး ရယ္ခိုင္းတဲ့ ဟာသကားေတြ… ဘယ္ေတာ့မွလည္း လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကားေတြ… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တယ္ကြာလို႔ တစ္ခြန္းတည္းေၿပာေၿပာေနမိတတ္လို႔ ၿမန္မာကားေတြ မႀကည့္ၿဖစ္ေတာ့တာပါ…

ဒါေပမယ့္ ၿခြင္းခ်က္ေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ… Satori Production ကထုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဆို ကၽြန္မႀကည့္ပါတယ္… သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားေသာအားၿဖင့္ ႏုိင္ငံၿခားဇာတ္လမ္းတစ္ခုခုကို အေၿခခံၿပီးရုိက္တာမ်ားပါတယ္… ဒါေပမယ့္ တိုက္ရိုက္ႀကီး ၿမန္မာမွုၿပဳလိုက္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕အားထုတ္မွုကို ခ်ီးက်ဴးမိတာလည္းပါပါတယ္… ေနာက္ၿပီးသူတို႔သံုးတဲ့ System ေတြ… Equipment ေတြ… အဓိကကေတာ့ Sound System နဲ႔ သံုးသြားတဲ့ Music ေလးေတြပါ… အဲ့ဒါေတြက ပံုမွန္လုပ္ေနႀက တစ္ၿခားသူေတြရဲ႕ Artwork ေတြနဲ႔ အရမ္းကြာပါတယ္… ထားပါေလ… ဆက္ေၿပာရင္ ကၽြန္မ Satori အတြက္ Marketing ဆင္းေပးေနတယ္ ထင္ႀကဦးမယ္…

ဒီေန႔ႀကည့္ၿဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းနာမည္က “သူ” တဲ့… အရူးတစ္ေယာက္အေႀကာင္းပါ… သူ႔ကိုသူ Superman လို႔ထင္ေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ေပါ့… တစ္ၿခားစိတ္မမွန္တဲ့ Character ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုခြဲၿခားပစ္လိုက္တာက သူ႔မွာ Environmentalist တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိလိုရွိေနတာ… ကၽြန္မကလည္း အခုတေလာ Sustainable Tourism အေႀကာင္းေလ့လာရင္းနဲ႔ Environment Saving ဘက္ကို ပိုၿပီးအားသန္ေနမိတာဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ပါတ္သတ္ၿပီး သူမ်ားေတြရတာထက္ ကၽြန္မက ရသတစ္ခုပိုရမလားပဲ…



အဲ့ဒီ Superman က သူကမၻာႀကီးနဲ႔ လူသားေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ကူညီတယ္ေပါ့ေလ… လူသားေတြကို Environmental Issue ေတြ ေၿပာၿပတယ္… ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ဖုိ႔ စီးရံုးတယ္… သူက အၿမဲတမ္း အကူအညီလိုတဲ့သူေတြ႕ရင္ ကူညီဖို႔အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳးေပါ့… ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ေတာ့ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင့္ သူရဲဖမ္းခံရတယ္… အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳပ္ကၿပန္လြတ္ဖို႔အတြက္ သူ႔မွာစိတ္ေရာဂါရွိပါတယ္ဆိုတာ ေထာက္ခံခ်က္ၿပရေတာ့တာေပါ့… ဒီလိုနဲ႔ သူအခ်ဳပ္ကလြတ္လာေတာ့ စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုကို ၿပန္ေရာက္သြားတယ္… ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ Superman အဆြဲ ကၽြတ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့… သူ႔ရဲ႕ က်န္ရွိတဲ့ဘဝကို ဘယ္လိုဆက္ၿပီး ၿဖတ္သန္းသြားမယ္ထင္ႀကလဲ… (သိခ်င္ ဝယ္ဖတ္ တစ္က်ပ္ တစ္က်ပ္ပါ :P)

အဲ့ဒီအေႀကာင္းကို တစ္ခါတုန္းက ေမေမနဲ႔ စကားေၿပာခဲ့ႀကဖူးတယ္… ကၽြန္မတို႔ အိမ္နားမွာ စိတ္မမွန္တဲ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္… သူက တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ပါ… အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ စိတ္ေဖာက္ၿပားသြားခဲ့ရတာပါ… ဆရာဝန္ဆိုတည္းက သူ႔ရဲ႕လူေနမွုအဆင့္အတန္းလည္း မနိမ့္လွပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက သူ႔အတြက္ အေရးမွမႀကီးေတာ့ဘဲ… သူ႔မွာ အၿမဲဝတ္တတ္တဲ့
အက်ၤ ီတစ္ထည္ နဲ႔ ပုဆိုးတစ္ထည္ပဲ ရွိပါတယ္… ဖိနပ္မပါဘဲေလွ်ာက္သြားတတ္တယ္… ေဆးေပါ့လိပ္ကို ပါးစပ္မွာခဲလို႔ေပါ့… သူလိုပဲ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြနဲ႔ စကားလက္ဆံုႀကေနတတ္တယ္… စိတ္ပါရင္ သူလူေတြကို ကူညီမယ္… ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီးသြားတတ္တဲ့သူ႔ကို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စုတ္တသပ္သပ္… တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းတရွဳံ႕ရွံဳ႕ေပါ့…

ကၽြန္မအေမကေတာ့ ဆိုလာတယ္… အဲ့ဒီသူကိုၿမင္ရတာ သနားလြန္းလို႔ ေဆးကုေပးခ်င္တယ္တဲ့… အေမက တကယ္ကို ေလးေလးနက္နက္ေၿပာလာလို႔ ကၽြန္မလည္း စဥ္းစားမိတာပါ… မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔… ဒီကိစၥက သူတို႔အိမ္ကအိမ္သားေတြ သေဘာတူဦးမွ ၿဖစ္တဲ့ကိစၥကိုး… ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔ေတြလည္း ခ်မ္းသာႀကပါတယ္… ကုမယ့္ဆို ဘာမွစဥ္းစားစရာမလိုဘဲ ကုေပးႏုိင္ႀကတဲ့သူေတြပါ… အဲ့ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က ေဆးကုေပးမယ္ဆိုတာကို လက္ခံႏုိင္ႀကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ မထင္ဘူး…

ေနာက္တစ္ခုက အခုခ်ိန္မွာ သူကစိတ္မမွန္လို႔သာ သူ႔ဘဝႀကီးမွာ ေနေပ်ာ္ေနတာ… သူသာ ေနၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့ရင္………..?
တစ္ခါတုန္းက လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာဝန္အလုပ္ကိုလည္း ၿပန္လုပ္လို႔မရေတာ့မွာ အမွန္ပဲ… ဘယ္သူက ယံုႀကည္စြာလာကုမလဲ? သူ႔မွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာမယ္… ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုဆက္ခန္းသြားရမယ္ဆိုတာ သူေတြးလာမယ္… မၿဖစ္ႏုိင္တာေတြ မ်ားလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူစိတ္ဓါတ္က်လာမယ္… ဒါမွမဟုတ္ သူဟာ သူ႔အတြက္ေရာ သူ႔ေဘးကသူေတြအတြက္ပါ လူပိုတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္လို႔ ခံစားလာရမယ္… သူအရင္လို ေပ်ာ္ဦးမွာလား? သူအရင္လို ေလာကႀကီးမွာ ေနခ်င္ဦးမွာလား?

အဲဒါေႀကာင့္… စဥ္းစားမိပါတယ္… တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲမွုလိုအပ္သလို တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြႀကေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းေလးထားလိုက္ရင္ ပိုၿပီးအံဝင္ခြင္ႀကၿဖစ္ေနမလားပဲ…

ကၽြန္မက လူေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္… သူဘယ္ေလာက္ ေအာင္ၿမင္တယ္… ဒါမွမဟုတ္ သူဘယ္ေလာက္ ပညာတတ္တယ္… အဲ့ဒီအေပၚမွာ မတုိင္းတာပါဘူး… ကိုယ္မေသခင္အခ်ိန္ေလးမွာ တတ္အားသေလာက္ ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ လူသားဆန္စြာ အက်ိဳးၿပဳသြားႏုိင္တယ္ဆိုတာေတြကိုပဲ ႀကည့္ပါတယ္…

ဒါေႀကာင့္ပဲႀကည့္ေလ… ဟို Superman ဆိုတဲ့သူတို႔… ကၽြန္မအိမ္နားက ဦးေလးႀကီးတို႔… သူတို႔ဘာကိုမွာ မသိႀကဘူးထားဦး… ပညာေတြတတ္ရက္နဲ႔၊ ပိုက္ဆံေတြရွိရက္နဲ႔ လူသားဆန္တဲ့အသိမရွိႀကတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕ထက္စာရင္ သူတို႔ေတြပိုၿပီး တန္ဖိုးထားခံရတယ္… ေနလို႔လည္း ေပ်ာ္တယ္… ေသလို႔လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္…

အင္း… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း… တစ္ခ်ိဳ႕ မသိၿခင္းေတြက ေလာကႀကီးကို ပိုမိုလွပေစသလားပဲေနာ္… ရွင္တို႔ေရာ ဘယ္လိုထင္ႀကလဲ?

ဒီညႏွင့္ သူဧ။္ေရာက္တက္ရာရာ

အစတုန္းကေတာ့ ဒီေန႔ ဘေလာ့ဂ္ကို update လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး… သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြဝင္ဖတ္ရင္း အင္တာနက္က ဂန္႔သြားတာနဲ႔ လုပ္စရာမရွိေတာ့လို႔ပါ… သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ မမီး (ႏုိင္းႏိုင္းစေန) နဲ႔ မစႏိုးတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြပါ… သူတို႔ဆီက ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ေလ့လာေနပါတယ္… အားလံုးကိုလည္း ႀကိဳၿပီး Inform လုပ္ပါတယ္… စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုခ်က္ေတာ့မွာပါ… စားခ်င္သမွ်ကိုလည္း ဆီေဘာက္စ္မွာ လာေၿပာႀကေပါ့… အိမ္လာမစားႏုိင္ႀကရင္ေတာင္ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ အားလံုးသေရက်ေအာင္တင္ေပးမယ္လုိ႔ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးသားပါ… :P

အခုတေလာ စာေမးပြဲေတြအတြက္ စာက်က္ေနရတာနဲ႔ အစားကိုဟုတ္တိပတ္တိလည္း မစားၿဖစ္ေတာ့ဘူး… အရင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမိုးနဲ႔ ေန႔တုိင္းနီးပါး ညစာအတူတူထြက္စားေနႀကပါ… အခုတေလာေတာ့ သူလည္း အလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ ညစာေတာင္အတူထြက္မစားရတာႀကာပါၿပီ… အဲ့ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းအိမ္မွာ ေထြေထြထူးထူးလုပ္မေနေတာ့ဘူးေလ… Apple Juice ေလးနဲ႔ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕စားၿပီးပဲ ေနလုိက္တာေပါ့… ကစ္တီ့ကိုေတာင္ ေၿပာၿဖစ္ပါေသးတယ္… ငါပိန္သြားၿပီလို႔…

တကယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ဟုတ္ေနတာပါ… ၄ ရက္ေလာက္ အစားမမွန္တာနဲ႔ ဘယ္ပိန္ပါ့မလဲ… ေနမေကာင္းလို႔ ၂ပါတ္ အစားမစားရတာေတာင္ ၂ ေပါင္ပဲက်တဲ့ကိစၥ… အဟင့္… မေၿပာပါနဲ႔… ဝိတ္အေႀကာင္းေၿပာရင္ စိတ္နာပါတယ္… ဟိုတစ္ရက္ကလည္း မၿမင္တာႀကာတဲ့ရည္းစားေဟာင္းက ေတြ႕ေတြ႕ၿခင္္းေၿပာသြားပါတယ္ “ ံHey, babe, you gained weight!!!!!”… ကဲ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္သာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္…

ထားပါေတာ့… အဲ့ဒီအေႀကာင္းကို ေမ့ထားၿပီး စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ကို စားခ်င္တာေတြ လုပ္စားပစ္မယ္… ဝယ္စားပစ္မယ္… ခ်က္ေကၽြးခိုင္းမယ္… အဟိ… စာေမးပြဲၿပီးရင္ဆိုၿပီး အားတင္းထားရတဲ့ Wish List ေလးရွိပါတယ္… ခရီးသြားဖို႔အစီအစဥ္ကေတာ့ လံုးဝကိုပ်က္သြားပါၿပီ… အတူတူသြားမယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ Personal Reason ေတြေႀကာင့္ပါ… ေသေရးရွင္ေရးဆိုေတာ့လည္း မတတ္သာပါဘူး… အၿပစ္တင္ေနေတာ့လည္း အပိုပါပဲဆုိၿပီး တစ္ေယာက္တည္းခရီးထြက္ဖို႔ကိုသာ စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္…

ရန္ကုန္ၿပန္ဖို႔စဥ္းစားၿပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၿပန္တြက္ႀကည့္တယ္… ဒီကိုစေရာက္တာ 16th august 2008 မွာ… 23rd January 2009 ကေန 16th February 2009 အထိ ရန္ကုန္ကို ၿပန္ပါတယ္… 22nd September 2009 ကေန 22nd October 2009 အထိလည္း ထပ္ၿပန္ပါတယ္… 2nd January 2010 ကေန 12th January 2010 တစ္ခါ… 7th February 2010 ကေန 25th April 2010 အထိတစ္ခါဆိုေတာ့…. အခု August မွာ ထပ္ၿပန္ခဲ့ရင္ အိမ္ကရိုက္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္… ဒါနဲ႔ပဲ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ရန္ကုန္ၿပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္  ဒီဇင္ဘာက်မွပဲၿပန္ပါေတာ့မယ္ေလ… ဟင့္…

ေႀသာ္… ဒါနဲ႔စကားမစပ္… ဒီေန႔ကံမေကာင္းဘူးသိလား…

အစကေတာ့ ကံေကာင္းၿပီထင္ၿပီး အေတာ္ေပ်ာ္ေနတာပါ… ဇာတ္လမ္းကဒီလုိ…

သူငယ္တန္းတုန္းက ႀကိတ္ေႀကြဖူးတဲ့အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္… (အဟိ… သူငယ္တန္းတည္းက အဲ့လိုမလြယ္တာ) :P မဟုတ္ပါဘူး… ဒါကဒီလုိရွိပါတယ္… သူငယ္တန္းတုန္းကေတြ႕ေတာ့ ဒီအကိုႀကီးမုိက္တယ္ေပါ့… ကေလးခ်င္းအတူ သူက အဆိုေတာ္ၿဖစ္ေနတာကိုး… (နာမည္ေၿပာလိုက္ရင္ လူတိုင္းသိမွာစိုးလို႔ မေၿပာေတာ့ဘူး) အသက္ကေလးရလာေတာ့ ပိုခိုက္လာတယ္ေပါ့ေနာ္

ဒီေန႔ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေၿပာေနရင္း အဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အကိုႀကီးနဲ႔က အသိေတြၿဖစ္ေနပါတယ္… သူ႔ရဲ႕ Facebook အေကာင့္ကိုေတာင္းေတာ့ ဟိုသူငယ္ခ်င္းက Facebook ဘယ္လိုမွ ဝင္လို႔မရခဲ့ဘူး… အဲ့ဒါနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဝင္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး… ေနာက္မွ ကစ္တီလာေတာ့ ကစ္တီ့ကိုေၿပာၿပၿဖစ္တယ္… ကစ္တီရွာေပးေတာ့ ေတြ႕ပါတယ္… အဲ့ဒါနဲ႔ သူလင့္ခ္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီလင့္ခ္က ဖြင့္လို႔မရဘူးၿဖစ္ေနတယ္… ႏွိပ္လိုက္ရင္ Facebook Home Page ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္…

အဲ့ဒါနဲ႔ ကစ္တီက သူ႔ကို Add ဖို႔ Suggestion ပို႔လုိက္တယ္… ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး :P အားမေလွ်ာ့ဘဲနဲ႔ Email ထဲမွာ ဝင္စစ္လိုက္ေတာ့ Facebook ရဲ႕ Notification ေရာက္ေနပါတယ္… အဲ့ဒီထဲက လင့္ခ္ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုအားတက္စရာပါ… Home Page ကိုပဲ ၿပန္ေရာက္ပါတယ္… အရွံဳးေပးလုဆဲဆဲမွာ သူ႔ Account ကိုဖြင့္လို႔ရသြားတယ္… အားတက္သေရာနဲ႔ေပါ့… ဓါတ္ပံုေတြႀကည့္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူအေၿခာက္ၿဖစ္သြားပါၿပီ… ေအာင္မေလး… အရပ္ကတုိ႔ရဲ႕… ႀကားလို႔မွ ေကာင္းႀကေသးရဲ႕လား…

ရင္ထဲမွာဘာႀကီးၿဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး… ဒါေပမယ့္လည္း အေကာင္းဘက္က ေတြးေပးလိုက္ပါတယ္… ငယ္ငယ္ထဲကသာ ႀကိဳက္ၿဖစ္ခဲ့ႀကရင္ဒုကၡလုိ႔… EMS နဲ႔ႀကိဳက္ေနရင္းသာ သူကတစ္ၿခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ၿပန္ေနပါၿပီတဲ့… ဘယ္လိုမွ ေၿဖသိမ့္ႏုိင္မယ္မထင္… :P (ညက်ရင္ ဒီလူႀကီးကို အိပ္မက္မမက္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးႀကပါဗ်ာ)



ကဲ… နားမယ္ဂ်ာ…
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ့ႏုိင္ႀကပါေစ…
EMS
2.8.2010
2:38 AM

ကစားပြဲ

စည္းကမ္းေတြ
မရွိခဲ့ဘူး
တားၿမစ္ခ်က္ေတြလည္း
မရွိခဲ့ပါဘူး
တံခါးမရွိသလို
ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿခင္းလည္းကင္းမဲ့ခဲ့…

ငယ္သူမို႔မသိပါတဲ့လား
ငယ္သူမို႔ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတာပါ
တစ္ရံတစ္ခါေတာ့
ငယ္သူ႔အခ်စ္ကို ေလးစားေစခ်င္ေသးလား…
ေလးစားေစခ်င္ေသးရဲ႕…

ဦးေႏွာက္ရဲ႕ခ်ိန္ဆမွုထက္
ႏွလံုးသားရဲ႕ဆႏၵက
အေလးပိုသာသြားတဲ့အခါ
ဆံုးၿဖတ္မွား တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ခ်ခြင့္ေပးပါ…

ေနာင္ၿပန္မရႏုိင္မယ့္
ခဏေလးေတြအတြက္
ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့တန္ဖိုးကို
ၿဒပ္ရွိေတြနဲ႔ေတာ့ မတုိင္းတာနဲ႔ေပါ့
အခ်စ္မွာအခ်စ္ပဲရွိတယ္လို႔
မိုက္ရူးရဲဆန္စြာ
ဆက္လက္ေႀကြးေႀကာ္ေနပါရေစ…

ေန႔ရက္တိုင္းကို
မေသခ်ာၿခင္း၊ မေရရာၿခင္းေတြနဲ႔
အဆံုးသတ္ရတဲ့အခါ
ဘာေႀကာင့္လဲလို႔
ၿပန္သံုးသပ္တတ္လာေပမယ့္လည္းေလ…
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မွမပိုင္ေတာ့တာ…

ၿမင္ႏုိင္တဲ့မ်က္လံုးေတြဖြင့္ထားရက္နဲ႔ကြယ္
ဘာေႀကာင့္မ်ား ခံစားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့
အတင္းအက်ပ္လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့လဲ…

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကတိုက္ပါမ်ားရင္
န႔ဲလာတတ္တာတဲ့...
ငါကေတာ့ ၿမင္းမိုရ္ေတာင္ကို
ေခါင္းနဲ႔တိုက္ေရႊ႕ဖို႔ အားထုတ္ေေနခဲ့တာလား…

ဒီလိုနဲ႔ပဲ…
ပိုင္ဆိုင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း
စြန္႔လႊတ္စရာဆိုတာ
မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
ၿဖစ္ခဲ့ရတာပါ…

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ဘဝနဲ႔လဲၿပီး
ေလာင္းေႀကးထပ္ခဲ့တယ္
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ နင့္ေၿခရာေတာင္
ထင္မက်န္ေစခဲ့ရဘူး…

EMS
27.7.2010
3:54 AM