CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Monday, May 11, 2009

ခ်စ္တယ္




ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကို ေႀကာက္တယ္… အထူးသၿဖင့္ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္လာမွာကို အေႀကာက္ဆံုးပဲ… အရင္တုန္းကေတာ့ ထင္ခဲ့တယ္… ဒီလုိအရာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မဆီကို ဘယ္လိုမွေရာက္မလာႏိုင္ဘူး… ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲ ရွိတတ္တာလို႔… ဒါေပမယ့္ေလ အခုေတာ့ မယံုႀကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုက ကၽြန္မကို ခ်ိန္းေခ်ာက္ေနၿပီ…

ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္က ေနာက္ငါးႏွစ္အထိပဲ သက္တမ္းရွိတယ္တဲ့… ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မယံုရဲပါဘူး… မယံုခ်င္ပါဘူး… ေသၿခင္းတရားဆိုတဲ့အရာကို ကၽြန္မနီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့… ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ယာဥ္တိုက္မွဳၿဖစ္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္…

ကၽြန္မရဲ႕အဖိုးႏွစ္ေယာက္ဆံုးဖူးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမငိုခဲ့ဖူးဘူး… သိပ္ၿပီးအနီးကပ္မေနခဲ့ဖူးလို႔ၿဖစ္မွာပါ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း… ဒါေတာင္သိပ္ရင္းႏွီးလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး… သူဆံုးေတာ့ ကၽြန္မရွဳိက္ႀကီးတငင္ငိုေႀကႊးခဲ့တယ္… အဲဒီအရာႀကီး ကၽြန္မစိတ္ထဲကေနေပ်ာက္သြားဖို႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္… အခုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့သူ… အား… ကၽြန္မဘယ္လိုယံုရမွာလဲ…

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းက ၿဖဴစင္တယ္… ဘာအေရာင္မွ မပါဘူး… အၿဖဴထည္သက္သက္ကေလး… သူငယ္ခ်င္းလိုအခ်စ္၊ ေမာင္ႏွမလိုအခ်စ္၊ ေနာက္ဆံုးသမီးရည္းစားလိုအခ်စ္… အဲဒါေတြအကုန္ပါခ်င္ပါမယ္… ဒါေပမယ့္ ၿဖဴစင္တယ္… ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစားႀကဘူး… ဘာႀကိဳးနဲ႔မွ ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားဘူး… မခ်ည္ေႏွာင္ပဲနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသိႀကတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ… ဆိုင္သူေတြကိုယ္စီ ရွိခ်င္ရွိႀကလိမ့္မယ္… ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာရွိေနရံုေလးနဲ႔ အေတြးကိုယ္စီေအးၿမႏိုင္တယ္…

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၿမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ တြယ္တာမိတယ္…
ခြဲလို႔မရေအာင္လည္း ေႏွာင္တြယ္မိတယ္…
မုန္းလို႔မရေအာင္ ခ်စ္မိသလို…
ေမ့လို႔မေရေအာင္လည္း လြမ္းမိႀကတယ္…

ဘယ္သူေတြက ဘာေတြေၿပာေနပါေစ… ဘယ္သူေတြက ဘာေတြထင္ေနပါေစ… ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမ့ထားၿပီး တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းခ်င္းမတူတူေအာင္ၿငိွရင္း ၿပန္လွည့္လို႔မရတဲ့ေၿခလွမ္းေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔ သက္ၿပင္းေတြခ်လို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွမႀကားရေလေအာင္ ရင္နင့္စြာေၿပာၿဖစ္ေနဦးမွာပါ…

Saturday, May 2, 2009

ဂ်စ္ပစီေၿပာတဲ့ေကာင္းကင္

ကၽြန္မဆီမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွုတစ္ခု ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ေတာ္ေတာ္ႀကာၿပီ… ဘယ္အခ်ိန္ထဲကလည္းဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မတိတိက်က်စဥ္းစားလို႔မရဘူး… ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ေဟာဒီကၽြန္းေလးေပၚကို မေရာက္ခင္ အခ်ိန္တစ္ခုတည္းကပါ… ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ပိုဆိုးလာတာ အဟုတ္ပဲေပါ့…

ဒီမွာေနရတဲ့ဘဝက စိတ္ပူပန္စရာမ်ားလွပါတယ္… မိဘရင္ခြင္နဲ႔ေဝးေနေတာ့ အရင္လို “အဆင္သင့္”ဆိုတာ ဘာမွ မရွိေတာ့သေလာက္ပဲ… ဒါေပမယ့္ ဒါကအဓိကမဟုတ္ေသးဘူး… လူဆိုတာတစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာ့ အိမ္လြမ္းဖူးႀကတာပဲေလ… တိုးတက္ရာတိုးတက္ေႀကာင္းရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြႀကံဳလာမွာပဲဆိုတာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါ…

ဒါေပမယ့္တစ္ခုကဘာလည္းဆိုေတာ့… ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အၿဖစ္ မၿမင္ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ… ဟုတ္တယ္… ကၽြန္မကိုၿမင္ရင္ လူတိုင္းကို မ်ားေသာအားၿဖင့္ ၿပံဳးၿပေနတာၿမင္လိမ့္မယ္… တကယ္ကိုလိွုက္လိွုက္လွဲလွဲပါပဲ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လံုးဝမေပ်ာ္ဘူး…

ကၽြန္မမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္္ရမယ့္ အိမ္မက္ေတြရွိတယ္… တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို ခံစားရၿပန္တယ္… အဲဒီအိမ္မက္ေတြ ၿဖစ္လာခဲ့တဲ့တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုႀကည္မွုမရွိဘူး… အဲဒီအိမ္မက္ေတြကို မၿဖစ္ၿဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ရယူဖို႔ ကၽြန္မကိုေပးေနတဲ့တြန္းအားတစ္ခု မရွိဘူး… အဲဒီအိမ္မက္ေတြ ဘယ္မွာလဲ… မသိဘူး…

ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြ တကယ္ၿဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ယူေနတဲ့မိဘေတြကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္မွာလား… ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္းၿပီး လက္ညိဳးထိုးခ်င္တဲ့သူေတြ ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြအေကာင္အထည္ေပၚတာကိုၿမင္၊ သူတို႔ေတြမွင္သက္ၿပီး ဘာမွမေၿပာႏုိင္ေတာ့တာကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္ေနမလား… ဒီလိုမဟုတ္ရင္ေရာ? ကၽြန္မအိမ္မက္ေတြအတိုင္း ကၽြန္မေႀကာင့္ သူမ်ားေတြရဲ႕ဘဝေလးၿမင့္မားသြားတာ၊ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္မေႀကာင့္ သူတို႔အက်ိဳးတစ္ခုခုရွိသြားတာ… အဲဒါေတြကို ႀကည့္ၿပီး ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္မလား…

အိမ္မက္စမက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မမွာ ယံုႀကည္မွုအၿပည့္ရွိခဲ့တယ္… အဲဒီယံုႀကည္မွုေတြ အခုဘယ္မွာလဲ… ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္မွာ တစ္ခုတည္း……………… ကၽြန္မယံုႀကည္တာေတြကို ၿဖစ္ေစဖို႔ တြန္းအားေလးတစ္ခုေပးပါ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေရာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးကလူေတြမွာေရာ အေတြးတစ္ခုပဲရွိႀကတယ္…

“ကၽြန္မဒီေနရာမွာတင္ မရပ္ေနရဘူး”